Grób rodziny Romerów
[działka C1 019 ]
poprzedni | następny
wybierz grób nr:
Tadeusz ROMER
( 1894-1978 )
( 1894-1978 )
Ur. w 1894 r. na Litwie. Gimnazjum w Krakowie, studia na wydziałach agronomii i nauk politycznych we Fryburgu (Szwajcaria). Jeszcze jako student (1915-16) był sekretarzem szwajcarskiego Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Od 1917 r. sekretarz Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu, gdzie uczestniczył w rokowaniach na konferencji pokojowej w Wersalu, prowadzących do odzyskania przez Polskę niepodległości. W latach 1919-1921 pierwszy sekretarz nowo utworzonego poselstwa polskiego w Paryżu. Od 1921 kierownik działu zachodniego w MSZ w Warszawie. Lata 1928-1943 na placówkach zagranicznych, początkowo w Rzymie, a potem w Lizbonie.
Wybuch II wojny światowej zastał go na stanowisku ambasadora RP w Tokio (1937-1941). Później w Szanghaju, jako Wysoki Komisarz RP, organizował pomoc humanitarną dla tysięcy obywateli polskich, głównie Żydów, którym udało się uratować przed niemieckim okupantem docierając na Daleki Wschód koleją trans-syberyjską.
Od 1942 r. ambasador RP w Moskwie, prowadzi rokowania z aliantami i ze Stalinem, niosąc równocześnie pomoc rzeszom polskich zesłańców wydostających się z niewoli w głębi ZSRR. Po ujawnieniu zbrodni katyńskiej i zerwaniu przez Stalina stosunków dyplomatycznych z Polską, opuścił Rosję. Został Wysokim Komisarzem RP na Bliski Wschód, gdzie tworzyła się i szkoliła polska armia pod dowództwem gen. Andersa. Po tragicznej śmierci generała Sikorskiego, premiera rządu RP na emigracji, Romer został powołany do Londynu na stanowisko ministra spraw zagranicznych rządu RP, które piastował do 1944 r.
Po wojnie, w Londynie, działał w różnych organizacjach na rzecz pomocy Polakom. W 1948 r. wyemigrował z rodziną do Kanady na zaproszenie Uniwersytetu McGill. Pracował tu jako wykładowca języka, literatury i kultury francuskiej aż do 1965 r.
Był jednym z ofiarnych i ogólnie szanowanych działaczy Polonii kanadyjskiej, a od 1950 r. stał na czele Komisji Skarbu Narodowego (Danina Polska) na Kanadę, której zadaniem było zbieranie funduszy na pracę niepodległościową prowadzoną przez władze polskie na emigracji. Brał też czynny udział w komisji, której zadaniem było chronienie i konserwacja skarbów wawelskich zdeponowanych w czasie wojny w Muzeum Québec-u, tak jak i w późniejszych rokowaniach co do przekazania ich z powrotem do kraju przy wstawiennictwie pianisty, Witolda Małcużyńskiego. Z okazji tysiąclecia chrztu Polski, stulecia federacji kanadyjskiej oraz światowej wystawy Expo-67 był jednym z organizatorów zbiórki i akcji ofiarowania przez Polonię miastu Montreal pomnika, dłuta Thorvaldsena, odlanego z brązu w Kopenhadze, identycznej kopii pomnika Mikołaja Kopernika w Warszawie. Pomnik postawiono przed Planetarium montrealskim.
Jako wieloletni oddany i pracowity dyrektor Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce, oddział w Kanadzie, brał też udział w licznych międzynarodowych inicjatywach i spotkaniach. Za jego prezesury, oddział uzyskał osobowość prawną jako Polski Instytut Naukowy w Kanadzie. Stworzył także i prowadził miesięcznik ideowo-społeczny Wiadomości Polskie (Polish Publications Ltd), którego wydał 100 numerów. Posiadał bardzo liczne polskie i zagraniczne odznaczenia i ordery. Do końca życia muzyka była dlań ważna, grał na fortepianie i komponował. Był człowiekiem prawym i światłym, a zarazem skromnym, ludzkim i ofiarnym. Pośród kataklizmów dwu wojen światowych, które przypadły mu w losie, nie przestał nigdy pracować dla pokoju, zrozumienia między narodami i poszanowania godności człowieka. Duszą i sercem przez całe życie służył Bogu, Ojczyźnie i bliźnim. Zmarł w Montrealu w wieku 84 lat, zostawiając w żałobie żonę, trzy córki i 13 wnuków.
Wybuch II wojny światowej zastał go na stanowisku ambasadora RP w Tokio (1937-1941). Później w Szanghaju, jako Wysoki Komisarz RP, organizował pomoc humanitarną dla tysięcy obywateli polskich, głównie Żydów, którym udało się uratować przed niemieckim okupantem docierając na Daleki Wschód koleją trans-syberyjską.
Od 1942 r. ambasador RP w Moskwie, prowadzi rokowania z aliantami i ze Stalinem, niosąc równocześnie pomoc rzeszom polskich zesłańców wydostających się z niewoli w głębi ZSRR. Po ujawnieniu zbrodni katyńskiej i zerwaniu przez Stalina stosunków dyplomatycznych z Polską, opuścił Rosję. Został Wysokim Komisarzem RP na Bliski Wschód, gdzie tworzyła się i szkoliła polska armia pod dowództwem gen. Andersa. Po tragicznej śmierci generała Sikorskiego, premiera rządu RP na emigracji, Romer został powołany do Londynu na stanowisko ministra spraw zagranicznych rządu RP, które piastował do 1944 r.
Po wojnie, w Londynie, działał w różnych organizacjach na rzecz pomocy Polakom. W 1948 r. wyemigrował z rodziną do Kanady na zaproszenie Uniwersytetu McGill. Pracował tu jako wykładowca języka, literatury i kultury francuskiej aż do 1965 r.
Był jednym z ofiarnych i ogólnie szanowanych działaczy Polonii kanadyjskiej, a od 1950 r. stał na czele Komisji Skarbu Narodowego (Danina Polska) na Kanadę, której zadaniem było zbieranie funduszy na pracę niepodległościową prowadzoną przez władze polskie na emigracji. Brał też czynny udział w komisji, której zadaniem było chronienie i konserwacja skarbów wawelskich zdeponowanych w czasie wojny w Muzeum Québec-u, tak jak i w późniejszych rokowaniach co do przekazania ich z powrotem do kraju przy wstawiennictwie pianisty, Witolda Małcużyńskiego. Z okazji tysiąclecia chrztu Polski, stulecia federacji kanadyjskiej oraz światowej wystawy Expo-67 był jednym z organizatorów zbiórki i akcji ofiarowania przez Polonię miastu Montreal pomnika, dłuta Thorvaldsena, odlanego z brązu w Kopenhadze, identycznej kopii pomnika Mikołaja Kopernika w Warszawie. Pomnik postawiono przed Planetarium montrealskim.
Jako wieloletni oddany i pracowity dyrektor Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce, oddział w Kanadzie, brał też udział w licznych międzynarodowych inicjatywach i spotkaniach. Za jego prezesury, oddział uzyskał osobowość prawną jako Polski Instytut Naukowy w Kanadzie. Stworzył także i prowadził miesięcznik ideowo-społeczny Wiadomości Polskie (Polish Publications Ltd), którego wydał 100 numerów. Posiadał bardzo liczne polskie i zagraniczne odznaczenia i ordery. Do końca życia muzyka była dlań ważna, grał na fortepianie i komponował. Był człowiekiem prawym i światłym, a zarazem skromnym, ludzkim i ofiarnym. Pośród kataklizmów dwu wojen światowych, które przypadły mu w losie, nie przestał nigdy pracować dla pokoju, zrozumienia między narodami i poszanowania godności człowieka. Duszą i sercem przez całe życie służył Bogu, Ojczyźnie i bliźnim. Zmarł w Montrealu w wieku 84 lat, zostawiając w żałobie żonę, trzy córki i 13 wnuków.
Zofia Tadeuszowa ROMEROWA
z d. WAŃKOWICZ
( 1897-1981 )
z d. WAŃKOWICZ
( 1897-1981 )
Ur. na Białorusi. Studiowała w Wyższej Szkole Gospodarczej w Chyliczkach pod Warszawą. Ukończyła kursy sanitarne Rosyjskiego Czerwonego Krzyża i w czasie I wojny światowej udzielała na froncie pomocy sanitarnej żołnierzom polskim.
Na przełomie 1917/1918 pełniła rolę kurierki przewożąc tajne dokumenty do dowódcy Pierwszego Korpusu Polskiego w Rosji. Następnie, w 1918 r., pracowała jako siostra Czerwonego Krzyża w polskim szpitalu polowym. Z narażeniem życia niosła pomoc ciężko chorym żołnierzom. Za wykazane wówczas męstwo i odwagę otrzymała wyróżnienie, a po uzyskaniu przez Polskę niepodległości – Krzyż Walecznych. Jej dziennik z tego okresu został później wydany przez Melchiora Wańkowicza pt. Szpital w Cichiniczach. Następnie pracowała w Warszawie jako tłumacz z francuskiego w Biurze Prac Kongresowych. Biuro to ustalało zakres polskich roszczeń terytorialnych wobec zbliżającego się traktatu pokojowego w Wersalu.
W latach 1919-1920, zaangażowana ponownie do oddziału Czerwonego Krzyża, brała udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1921-1925 zatrudniona w Warszawie jako kierowniczka biura radcy handlowego ambasady francuskiej. Za całokształt pracy, zwłaszcza zaś za wkład w przygotowanie polsko-francuskiego traktatu handlowego, odznaczona w 1922 r. medalem "de la Mission Économique", a w 1925 r. orderem "Palmes Academiques".
W 1925 r. wyszła za mąż za Tadeusza Romera, pracownika MSZ. Odtąd przez 53 lata towarzyszyła mężowi, wypełniając rolę żony dyplomaty polskiego za granicą. Wychowała trzy córki: Teresę (Renię) (1926), Elżbietę (Itę) (1929) i Gabrielę (Albę) (1931-1990). Podczas II wojny światowej, jako reprezentantka Polskiego Czerwonego Krzyża, organizowała w Afryce Południowej pomoc dla ofiar wojny i rannych oficerów polskich. Ostatnie lata spędziła na emigracji początkowo w Londynie, a od 1948 r. w Montrealu. Podobnie jak jej mąż, niezwykle aktywnie uczestniczyła w życiu społecznym i kulturalnym Polonii i świata. Przejęta losem sierot wracających z Niemiec do Polski, założyła w 1953 r. wraz z grupą pań Komitet Pomocy Dzieciom Polskim i przez wiele lat pełniła funkcję przewodniczącej tej organizacji. Zmarła w 1981 r.
Na przełomie 1917/1918 pełniła rolę kurierki przewożąc tajne dokumenty do dowódcy Pierwszego Korpusu Polskiego w Rosji. Następnie, w 1918 r., pracowała jako siostra Czerwonego Krzyża w polskim szpitalu polowym. Z narażeniem życia niosła pomoc ciężko chorym żołnierzom. Za wykazane wówczas męstwo i odwagę otrzymała wyróżnienie, a po uzyskaniu przez Polskę niepodległości – Krzyż Walecznych. Jej dziennik z tego okresu został później wydany przez Melchiora Wańkowicza pt. Szpital w Cichiniczach. Następnie pracowała w Warszawie jako tłumacz z francuskiego w Biurze Prac Kongresowych. Biuro to ustalało zakres polskich roszczeń terytorialnych wobec zbliżającego się traktatu pokojowego w Wersalu.
W latach 1919-1920, zaangażowana ponownie do oddziału Czerwonego Krzyża, brała udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1921-1925 zatrudniona w Warszawie jako kierowniczka biura radcy handlowego ambasady francuskiej. Za całokształt pracy, zwłaszcza zaś za wkład w przygotowanie polsko-francuskiego traktatu handlowego, odznaczona w 1922 r. medalem "de la Mission Économique", a w 1925 r. orderem "Palmes Academiques".
W 1925 r. wyszła za mąż za Tadeusza Romera, pracownika MSZ. Odtąd przez 53 lata towarzyszyła mężowi, wypełniając rolę żony dyplomaty polskiego za granicą. Wychowała trzy córki: Teresę (Renię) (1926), Elżbietę (Itę) (1929) i Gabrielę (Albę) (1931-1990). Podczas II wojny światowej, jako reprezentantka Polskiego Czerwonego Krzyża, organizowała w Afryce Południowej pomoc dla ofiar wojny i rannych oficerów polskich. Ostatnie lata spędziła na emigracji początkowo w Londynie, a od 1948 r. w Montrealu. Podobnie jak jej mąż, niezwykle aktywnie uczestniczyła w życiu społecznym i kulturalnym Polonii i świata. Przejęta losem sierot wracających z Niemiec do Polski, założyła w 1953 r. wraz z grupą pań Komitet Pomocy Dzieciom Polskim i przez wiele lat pełniła funkcję przewodniczącej tej organizacji. Zmarła w 1981 r.
Jadwiga DUNIN-JUNDZIŁŁ
( 1873-1963 )
( 1873-1963 )
Ur. we Fryburgu (Szwajcaria). Pochodziła z rodziny powstańców polskich osiadłych po 1831 r. w Szwajcarii. Ojciec jej był inżynierem, pionierem budowy szwajcarskich tuneli i dróg kolejowych. Sprowadziła do Genewy i wychowywała przedwcześnie osieroconą córkę siostry Marii (matki Tadeusza Romera), Jadwigę Romer, która po ukończeniu studiów w Szwajcarii, Francji i w USA została jedną z pierwszych kobiet piastujących stanowisko w Lidze Narodów w Genewie. Po nagłej śmierci wychowanicy, przyjechała do Kanady w 1960 r. na zaproszenie siostrzeńca, Tadeusza Romera. Hojnie wspomagała inicjatywy na cele charytatywne. Zmarła w 1963 r. w wieku 90 lat.
Alba (Gabriela) ROMER-TAYLOR
(upamiętniona)
( 1931-1990 )
(upamiętniona)
( 1931-1990 )
(Nie ma na razie napisu na nagrobku)
Rzeźbiarka, malarka, grafik i filantrop. Ur. w Rzymie w 1931 r., córka Tadeusza i Zofii Romerów. W 1957 r. wyszła za mąż za Charles’a Taylora, filozofa i pisarza, profesora na licznych uniwersytetach, z którym przebywała m.in. w Oxfordzie, Princeton i Montrealu. Matka Karen (1958), Miriam (Milou,1959), Wandy (1960), Bisi (1962) i Gretty (1965). Powszechnie kochana i szanowana, oddana sztuce sakralnej, była współzałożycielką Fundacji im. Tadeuszostwa Romerów. Zmarła w Montrealu 1990 r. Pochowana w grobowcu rodzinnym męża, na cmentarzu Notre-Dame-des-Neiges.
Rzeźbiarka, malarka, grafik i filantrop. Ur. w Rzymie w 1931 r., córka Tadeusza i Zofii Romerów. W 1957 r. wyszła za mąż za Charles’a Taylora, filozofa i pisarza, profesora na licznych uniwersytetach, z którym przebywała m.in. w Oxfordzie, Princeton i Montrealu. Matka Karen (1958), Miriam (Milou,1959), Wandy (1960), Bisi (1962) i Gretty (1965). Powszechnie kochana i szanowana, oddana sztuce sakralnej, była współzałożycielką Fundacji im. Tadeuszostwa Romerów. Zmarła w Montrealu 1990 r. Pochowana w grobowcu rodzinnym męża, na cmentarzu Notre-Dame-des-Neiges.
Maria HUBISZ
( 1904-2006 )
( 1904-2006 )
Urodzona we Lwowie pod carską okupacją, Maria zdobyła zawód nauczycielki i od 1936 r. pracowała u pp. Romerów, towarzysząc rodzinie z trzema córkami na placówkach dyplomatycznych w Portugalii i Japonii. Po wybuchu II wojny światowej pozostała z rodziną Romerów, podróżując z nią do Szanghaju, Johannesburga i wreszcie do Londynu. Bardzo oddana Romerom, wyemigrowała z nimi do Kanady w 1948 r. Po kursach pielęgniarskich w Montrealu opiekowała się starszymi pacjentami aż do emerytury. Troskliwa, energiczna i niezależna, pozostała w pamięci polonijnej społeczności i stowarzyszeń parafialnych, w których działała, oraz w Polskim Instytucie im. Marii Curie-Sklodowskiej, gdzie zmarła w wieku 102 lat.
Antoni Tadeusz (Antolek)
NITOSŁAWSKI
( ✵ ✟ 1958 )
NITOSŁAWSKI
( ✵ ✟ 1958 )
Synek Mieczysława Nitosławskiego (grób nr 22 [C1 020]) i Teresy z Romerów, urodził się 25 czerwca i zmarł 30 sierpnia 1958 r.
Piotr Mieczysław NITOSŁAWSKI
( ✵ ✟ 1966 )
( ✵ ✟ 1966 )
Synek Mieczysława Nitosławskiego (grób nr 22 [C1 020]) i Teresy z Romerów, urodził się i zmarł 14 marca 1966 r.